Ένα περιστέρι δεν φέρνει την άνοιξη/Η ελπίδα μιας χίπισσας.

Σάββατο πρωί μετά από πολλές δουλειές κάθισα φορτωμένη με 2 σακούλες βιβλία σ’ένα παγκάκι υπό σκιάν. Τα βιβλία ήταν δώρα. Τα είχα πληρώσει πρώτη φορά με την κανονική κάρτα της Εθνικής Τράπεζας και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Για να βρεις ακέραια Εθνική στην Ακαδημίας χρειάζεσαι εκτός από παπούτσια που δεν σε έχουν κόψει, το ραβδί του Χάρι Πότερ. Και εγώ είχα τα πρώτα και όχι το δεύτερο. Προμηθεύσιμο μεν, αλλά δεν ζω στο Toy Story για να ελπίζω.
Κάθισα στο παγκάκι στην πλατεία ανάμεσα Πανεπιστημίου και Σταδίου απέναντι από τα Starbucks. Ήμουν ιδρωμένη, ζαλισμένη από τον ήλιο και πιασμένη παντού. Με το που κάθισα λοιπόν, ήρθε και βολεύτηκε σε απόσταση τεσσάρων εκατοστών από μένα ένα προβληματικό περιστέρι. Αμέσως ένιωσα χίπισσα. Ήταν η εξαθλιωτική μου κατάσταση συν ένα το περιστέρι. Πετυχημένη πρόσθεση στο μεσημεριανό μου status. Ήμουν σίγουρη ότι από την πρώτη στιγμή περνούσαν όλοι και κοιτούσαν εμένα και το περιστέρι λες και αυτή η οικειότητα ήταν ξεχωριστή. Μπορεί να μην ήταν η κουκουβάγια του Χάρι, όμως με προτίμησε ξεκάθαρα γιατί όχι μόνο κάθισε εκεί αλλά ξεπουπουλιαζόταν και τσίμπαγε τα φτερά του τρέμοντας, γυρίζοντας την ουρά του σε όποιον πέρναγε απ’όποια μεριά και αν ερχόταν ή έφευγε (ας είμαστε προσεκτικοί, κανείς δεν μπορεί να κρίνει αν ένας περαστικός έρχεται ή φεύγει). Από δίπλα μου όμως δεν το κουνούσε. Ξεφύλλιζα ένα pocket diary με αστείες συμπληρώσιμες ατάκες και του έριχνα παρατηρητικές ματιές στα πούπουλα και στο τρέμουλό του. Έτσι, αναρωτιόμουν αν έπρεπε να είμαι τόσο κοντά του γιατί τα πουλιά ,λένε, έχουν αρρώστιες. Σκέφτηκα από την νόσο των χοίρων μέχρι την νόσο του Πάρκινσον αλλά το πρώτο προκάλεσε το αντιδραστικό μου θάρρος ως συμπονετική κίνηση προς τα ζωντανά και το δεύτερο πέρασε ως φευγαλέα σκέψη καθώς μετά από λίγο το τρέμουλο σταμάτησε. Ανεξάρτητα από το τι έκανε το περιστέρι ωστόσο, εμένα με ένοιαζε που διάλεξε εμένα! Εμένα!!! Ένα περιστέρι! Ήταν σίγουρα ξεχωριστό περιστέρι –όχι γιατί διάλεξε εμένα(όχι μόνο δηλαδή) αλλά γιατί προτιμούσε το παγκάκι ενώ τα υπόλοιπα πέρναγαν δυό δυό από κάτω και φαινόντουσαν υπερβολικά κοινά μπροστά στην καημένη ξεπουπουλιασμένη και ταυτόχρονα ανώτερη υπαρξή του. Λες και είχαν και αυτά τις παροιμίες τους και όλα «Όσα δεν φτάνουμε όλα μας, τα φτάνει μόνο ένα» «Ένα πούπουλο την μέρα κάνει το τρέμουλο πέρα» κ.ο.κ. Λαϊκά περιστέρια λοιπόν. Και εκεί που ένιωθα χίπισσα και ότι είναι πράγματι φίλος μου αυτός ο πορτοκαλομάτης, ταυτόχρονα εκνευριζόμουν που ήθελα να του μιλήσω και τόσοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν. Ήμουν κάπως θυμωμένη που δεν είχαν ένα τακτ να μας αφήσουν στην συντροφικότητά μας, εμένα και τον Σάντσο Πάντσα μου. Δεν ήμουν απλά ένας Καρατζαφέρης και ένα περιστέρι. Επιλέξαμε ο ένας τον άλλον. Από την άλλη εμείς ήμασταν όπως και να έχει στην θέση που έπρεπε να get a room γιατί κανείς άλλος δεν θα καταλάβαινε αυτό το ιδιαίτερο τετ-α-τετ. Το θαύμαζαν όμως. Πρέπει να το θαύμαζαν όσοι το είδαν!- αν και αδιάφορα περνούσαν. Ήμουν ένα θαρραλέο κορίτσι που αψηφούσε τις αρρώστιες στην επιζήτηση επαφής με την άγρια φύση που κρύβει ένα περιστέρι. Ήμασταν όλα αυτά, όλα αυτά που έφτασαν στο απόγειό τους με αυτή την ματιά που μου έριξε εκείνο, ενώ εγώ συνέχιζα να ξεφυλλίζω το βιβλιαράκι. Ήταν αυτή η ματιά που συνοδεύεται από στραβολαίμιασμα αλλά είναι πιο έξυπνη απ’ό,τι φαίνεται. Το περιστέρι είχε ανθρώπινες προθέσεις!
Δυστυχώς όμως, όπως και σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις που έχουν γείωση μετά την απογείωση, το περιστέρι βιάστηκε να διαψεύσει αυτήν την εις βάθος επικοινωνία επιλέγοντας την εύκολη λύση! Βεεέβαια. Επιτέθηκε στην κίτρινη τσάντα μου που βρισκόταν ανάμεσά μας. Άρχισε να την τσιμπάει με πολύ θράσος. Το θράσος συνοδευόταν από αυτό το ύφος που πριν ολίγης ήθελα να περάσω για ευφυΐες. Τώρα ήταν προσβλητικό και βλαμμένο. Τράβηξα λίγο την τσάντα προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι όλοι κάνουν λάθη και ότι το περιστέρι θα καταλάβει ότι δεν είναι καλαμπόκι. Αλλά εκείνο έκανε ένα βήμα και την ξανατσίμπησε. Αυτή η αφύπνιση και αναστάτωση των εσωτερικών μου διεργασιών προκάλεσε μια μικρή τσαντίλα. «Με απογοήτευσες» σκεφτόμουν. Δεν περίμενα να έχω τόσο μεγάλες απαιτήσεις από ένα περιστέρι. Control freak σε όλα λοιπόν και στο περιστέρι! Δεν αφήνω τίποτα! Είμαι άρρωστη! Θέλω να τα ελέγχω όλα ακόμα και το πώς φαίνεται η τσάντα μου σε ένα περιστέρι που για μια στιγμή το έκανα και εκλεκτό της περιστεροφυλής …Μάλιστα. Εδώ είμαστε. Και εκεί που ήμασταν εκεί, περνάει ένας τύπος αμφιβόλου ποιού, τραβάει το περιστέρι από την ουρά (και ενώ εκείνο είχε σταματήσει να παρενοχλεί την τσάντα μου) και το κατεβάζει από το παγκάκι. Το πουλί μάλλον σάστισε αλλά το κάποτε ευφυές ύφος είχε όντως επιστρέψει σε ένα που δεν έδινε much data για τις δικές του εσωτερικές διεργασίες. Με σύγχυσε ο τύπος. Ντάξει, το περιστέρι ήταν απλά περιστέρι αλλά αυτός ήταν κάτι λιγότερο προσδιορίσιμο και περισσότερο ανεπιθύμητο από το ράμφος του Σάντσο.
Η αδερφή μου, μου έκανε αναπάντητη και ξεκίνησα για να την συναντήσω. Το πουλί ήταν ακόμα στο πεζοδρόμιο καμαρωτό και πορτοκαλομάτικο όπως πριν αλλά και το τελευταίο στοιχείο που του έδινε ένα plus στα μάτια μου, το παγκάκι, ήταν ψηλότερα και αυτό δεν πρόδιδε καμιά τέτοια διάθεση να ανοίξει τα φτερά του. Τέτοια παθητικότητα που με προβλημάτιζε. «Απλά ένα περιστέρι…απλά ένα περιστέρι..και εγώ μια wannabe Dr. Doolittle».
Και ενώ περπάταγα προς την Σταδίου έκανα την τελευταία ελπιδοφόρα σκέψη. Τι και αν όντως είχε ανθρώπινες προθέσεις; «Τι αν το εκλεκτό μου περιστέρι ήθελε να μου κλέψει το πορτοφόλι;!». Περηφάνια με γέμισε και το γεμάτο τρόλεϊ έγινε σχεδόν ανεκτό για την επιστροφή στο σπίτι.