ΕπιτελουΣ πετυχε η ομελετα.

Voyeurists

Friday, December 3, 2010

Υπομονή, η μεγαλύτερη αρετή.


What's better for me?
To write a term paper.

Was that a dialogue?
Thank you, I guess.
Thank you for guiding me. Thank you for projecting your wants on my wants. Now I cannot see the latter. Your wants are kinda fat.

I want to write a term paper now.


One day there will be an era, when I will be able to finish the books I chose to read.

Thursday, December 2, 2010

We love meat more than Lady Gaga.




I am saying we love meat more than Lady Gaga and also more than lady Gaga loves meat.

My roommate had made up his mind not to eat meat. He said he wanted to prove himself he can do without it. When I first came here, he looked so determined I had the impression he had sold his soul to the Devil. Then I found out that the Devil doesn't accept more than two offers per flat. My other roommates had already sold their souls to make the extinction of the ants possible in the whole wide kitchen. Plus, being a rational being I concluded thatthe Devil wants people to eat meat. My rationality never abandons me.

1.Jesus is a historical figure. He was Jesus but he died old.

2.Harry Potter exists somewhere out there. He is a magician but he cannot have children. No one escapes Voldemort so many times without a flaw.

So this roommate that did not eat meat is also a Muslim so I figured hmm ok, if it' s about something as super serious as religion I can try at least not to make fun of him. I didn't try hard.

He would not eat meat. He had already started buying vegetarian schnitzels. He had made me try the schnitzel having a victorious smile upon his face. He had actually knocked on my door, while I was getting ready for a night out, with a bite on a fork to make sure he will not miss out on my surprised face at the similar taste. Vegetarian meat tastes like meat. That exciting discovery however, turned out not to be enough for my young Arab friend.

Two months passed. Today it became pretty clear to all of us that he started eating meat again and it's as official as it gets. He was eating sausages. I told him I was disappointed and I really am. You cannot even trust a Muslim anymore. I feel people let go of their goals for a sausage. Please stay focused on the literal meaning. He was laughing." Where are your ideals man? Animals get slaughtered. Stop eating meat. Don't take us as an example. You know we suck. Look at us. Everyday we're complaining about our tongue being red, or food poisoning. And it's not that we cook. It's the meat man I am telling you. Plus you look sooo good, I think you lost 7 pounds. I've never seen you looking any better". In vain did I try to hold on to humanity. He hadn't lost weight. He said "I know it's good being vegetarian and I did have the chance to eat proper food, but I got sick of all the crap I was eating".

He still doesn't eat pork though. But my faith in people will never be the same again.

See, you don't actually need relationships to become cynical. Damn you veggie hypocrites!

Berlin days


I wrote these lines two days ago after getting home at the end of a long day.

What a fun day. From four hour seminar with cookies to coffee at Mitte, to tango with strangers , to beers at Kreuzberg, to missing the bus, to taking a cab and listening to the driver's stories of incest but still thinking it must be love, to going on a bus full of insane people, to coming to this stinky place I can now call home, not wanting to open the window not to freeze my ass off, to sleeping with a smile on my face and a friend sleeping on the floor. I wouldn't change the stink of my bedroom for the world right now.


In fact when I entered the room I told my friend "Rather than opening the window and freeze our asses off, I prefer to get used to the smell."

Thursday, January 7, 2010

Μία εγωπάθεια μόνο για μένα!


Τί να σου κάνουν και τα χριστούγεννα, τι να σου κάνουν και οι προσευχές όταν την ίωση θα την περάσεις θες δεν θες. Αυτές τις άγιες μέρες, που όλοι θα πάθουμε κάτι απο H1N1 μέχρι πονόλαιμο, ας αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας, ας τον φροντίσουμε και ας απαιτήσουμε περισσότερο προσοχή. Είπε κανείς ότι δεν το αξίζουμε; Όχι πάντως ο τύπος στο αεροδρόμιο που παρήγγειλε "Ένα κρουασάν μόνο για μένα""Ευχαριστώ (μόνο εγώ;)".

Οι γονείς μας πάντως πιστεύουν ότι είμαστε τα καλύτερα παιδιά, ότι έχουμε ταλέντο στο τραγούδι και στην υποκριτική,και πάνω απ'ολα ότι αν θέλαμε θα μαζέυαμε και το κρεβάτι μας!Και ποιον θα πιστέψουμε αν δεν πιστέψουμε τους υπέροχους ανθρώπους που μας έφεραν στην ζωή χωρίς καμία εγωπάθεια; Που ποτέ δεν μας έχουν κάνει να νιώσουμε άσχημα "Κάπου έφταιξα, δεν είστε παιδιά εσείς", που ποτέ δεν μας έφεραν σε αμηχανία μπροστά σε ξένο κόσμο "βγες απο το παραβάν και κάνε ένα κύκλο να δούμε τον πισινό/ μα τόσα λεφτά για ένα παντελόνι; Ε όχι!!!!", που πάντα ήταν αντικειμενικοί και διακριτικοί με τις ιδιαίτερες προσωπικότητές μας. Στις γιορτές ειδικά θα μας καμαρώσουν και θα βγάλουν βόλτα την αντικειμενικότητα τους να την ανεμίσουν εορταστικά όταν θα μας χαζεύουν διεκδικόντας μερικά γονίδια απο τα πιο ομορφα σημεία πάνω μας"Αυτοί οι φρονιμήτες θυμίζουν εμένα! Ακριβώς το ίδιο πρήξιμο έιχα κάνει και εγώ!!".

Μέσα σε όλο αυτό το πνέυμα που περνάει, βρήκα και εγώ τον χρόνο να αρρωστήσω. Αλλά δεν πιάνει γιατί το έπαθα τελευταία στιγμή και τώρα που είμαι πάλι φοιτήτρια μακρυά απο την εστία της εγωπαθητικής οικογενειακής λατρείας, στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να βάλω λίγο μεικ απ και αι Σάντοου(eye shadow) στις αμυγδαλές μου να νιώσουν καλύτερα γιατί είμαι Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ. Θα πάρω την μαμά να μου το πει και ας είμαι μακρυά απο το σπίτι. Δεν παύω να έχω ανάγκες. Πάντως αν συνεχίσω έτσι, οι αμυγδαλές θα βγουν απο τα αυτιά και θα κρέμονται σαν μη πω τι. Θα κυκλοφορώ με το μάτι του κινέζου απο τον πόνο και θα νομίζουν ότι θα ροχαλίζω όταν μιλάω. Μέσα στο εορταστικό κλίμα +1 ευρώ, οι αμυγδαλές θα βάλουν διόδια και για να φάω θα φτιάχνω σαντουιτς σπεσιαλ κόιν( η εγωπάθεια είναι προτέρημα και των οργανών μου,τα οποία σε αυτή την περίπτωση λόγω μεγέθους λειτουργούν και ανεξάρτητα). Ωστόσο, αν έχω φιλότιμο έντερο, θα τα παίρνω εις διπλούν. Όλο και κάτι φιλότιμο θα υπάρχει πια πάνω μου. Γιατί είμαι καλό παιδί, πολύ καλό παιδι!

Thursday, December 17, 2009

Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως εστί.(έτσι φαίνεται το είδε)


- Sorry for being a gorgeous asshole…
- Wait; give me a minute to go up and down the stairs. I fοrgive you!


Υπέκυψα και εγώ στην γοητεία του Mάρλον Mπράντο για πολλοστή φορά.
Ναι ναι, είχε τον ρόλο του ευαίσθητου φαλλοκράτη, ναι ήταν μαλάκας προφανώς, αλλά και εγώ θα τον συγχωρούσα αν με μισοσκισμένο μπλουζάκι έκλαιγε στα πόδια μου. Κάποια λάθη θα επαναλαμβάνονται αιωνίως.
(Αν είσαι ευαίσθητος φαλλοκράτης και δεν είσαι ο Μάρλον Μπράντο τότε don’t do it Fedon. Ούτε τώρα.)

Αλήθεια όταν η μάνα μου ωρύεται ότι είναι τρελός μαλάκας και αρχίδι, άραγε βλέπει το ίδιο θέαμα που βλέπω εγώ; Γιατί να συγκινούμαι τόσο από μια στοιβάδα ΘΕΙΚΑ χαρακτηριστικά και ένα ιδρωμένο μπλουζάκι; Η φύση φαίνεται έχει αποφασίσει προπολλού για τις μεθόδους προσέλκυσης των φύλων την περίοδο αναπαραγωγής.
Είναι μεγάλο κρίμα που είναι χειμώνας και δεν ζει ο Μάρλον.

DON'T DO IT FEDON


Can you say «Πέφτουλας»; Of course you can. Δεν παίζει να μην το έχεις ζήσει, δεν παίζει να μην τον έχεις ξεχωρίσει. Είναι μια συγκλονιστική εμπειρία που όταν οι γυναίκες την βιώνουν, το ξέρουν από πριν ότι θα την βιώσουν. Είναι forecast σου λέω, το ξέρεις, νιώθεις την συγκίνηση να ανεβαίνει μέχρι το ρουθούνι. Όχι δεν είμαστε μένταλιστς αν και πολλοί θα ευχόμασταν πριν συμβεί το φλερτ του πέφτουλα να φωνάξουμε και εμείς “Don’t do it Fedon!” http://www.youtube.com/watch?v=9pgXQaVPBiA . Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, είναι ότι μπορούμε και διακρίνουμε από την πρώτη στιγμή που θα μπούμε κάπου ποιος θα επιδιώξει να γίνει η περιπέτεια της ζωής μας. Ανατριχιαστικό.

Στόου μπαρ ντάρλινγκ
Ο πέφτουλας δεν θα έχει κανένα θέμα. Κανένα όμως. Κανένα θέμα να σε πλησιάσει και κανένα θέμα να αναπτύξει. Απλά χαίρεται. Χαίρεται πολύ που είναι αυτός που είναι και που είσαι και εσύ αυτή που είσαι χωρίς βέβαια να τον νοιάζει τόσο αυτό όσο το να πιει γρήγορα την μπύρα του για να έρθει δίπλα σου μετά κρατώντας ουίσκι. Είναι εξαίρετος τύπος σου λέω! Μην τον κοιτάς έτσι, έχει μεγάλη καρδιά. Θα σου πει όλα τα ομορφόλογα του κόσμου! Και αν δεν είναι αυτός ο πέφτουλας και είναι ο άλλος ο Αούα δεν πειράζει ίσως να περάσεις καλύτερα. Ο Αούα, είναι πιο γιο και αντί να σου λέει ομορφόλογα, σε πειράζει και πετάει έξυπνες ατάκες γενικά για να ψαρώσεις. Πάει και κάθεται και λίγο με τον φίλο του τον ντι-τζέι, δεν σε πρήζει.
Αν φοράς εξώπλατο, θα σου μιλάει στο αυτί γιατί η μουσική είναι ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΔΙΚΕ ΜΟΥ και έτσι όπως είστε κοντά θα σε πιάνει από την πλάτη και μόνο. Συνήθως όμως δεν είναι μόνος του. Και έτσι με την παρουσία σου κάνεις χαρούμενη και όλη την παρέα του από αγόρια που σου συστήνονται και σε πιάνουν φιλικά από την πλάτη. Γύρισε την πλάτη και τρέχα.
Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, είμαι πολύ ταραγμένη για να αντέξω τόση γοητεία.

Στόου Φέιςμπουκ

Α ναι, υπάρχει ο πέφτουλας του Facebook που μπορεί να είναι πάλι το ομορφόλογο «Γεια σου γλυκιά αμαζόνα» (βλέπε πάλι μπουζούκια-Ελλάδα και πρόσθεσε στο αποτέλεσμα και το τραγούδι ‘έτσι γίνεται στην Κρήτη η Βεντέτα” που το άκουσα σήμερα και μου προκάλεσε πανικό) αλλά μπορεί να είναι ο Αούα που θα σου στείλει απλά μια ατάκα έτσι γιατί έχει πολλές καλές ατάκες και νιώθει γενναιόδωρος. Α και ο καλύτερος απ’όλους είναι ο ντροπαλός πέφτουλας που σου στέλνει σε όλα τα σάιτ σου μικρά, πολύ μικρά μηνύματα « Γειααααααα»

Αχ μέσα στην προκατάληψη είμαι και θα με μαλώσω!

ΥΓ: Πέρα από την πλάκα τους συμπαθώ όλους καταβάθως αρκεί το παραπάνω τραγούδι που ανέφερα να προκαλεί τον ίδιο πανικό και σε αυτούς.

Ακολουθεί ερωτική προπαγάνδα εμπνευσμένη προ 2 ετών

ΥΓ: κάποτε ήμουν άμεση με τον απλό κόσμο και δεν έγραφα για πλάσματα του ζωικού βασιλείου

5 cheers στις σταθερές σχέσεις
Και 5 μούντζες στα παθιασμένα και ατίθασα νιάτα μας




«Θέλω μια φωλίτσα, θέλω αγάπη και αγκαλιές κάτω από βαριές κουβέρτες τον χειμώνα!!!!»
Εκεί καταντήσαμε. Εμείς οι δεκαοχτάχρονοι. Το δέχομαι ανήκω στην κατηγορία της αγκαλίτσας. Δεν φταίω εγώ που είμαι αυστηρά μονογαμική, δεν αντέχω να καταναλώνομαι.! Βέβαια αυτό σημαίνει ότι είμαι επιλεκτική.
Η εναλλακτική εξήγηση είναι ότι τα Θρησκευτικά της 3ης Λυκείου (μέσα σε όλη την πλάκα) επέδρασαν αργά και υποσυνείδητα στις υπαρξιακές μου αναζητήσεις με το κεφάλαιο που αναφερόταν στον έρωτα.
«Ο άνθρωπος» έλεγε το βιβλίο « για να είναι ευτυχισμένος πρέπει να προσανατολίσει σε έναν άνθρωπο τον ερωτισμό του».
Τον προσανατόλισα. Και μια μέρα επανέλαβα αυτά τα λόγια. Καταραμένη η στιγμή που να μην με άκουγε η μάνα μου και μου προσανατόλιζε μια μούντζα. Την πρώτη μούντζα. Στην οικογένεια οι γυναίκες πρέπει να έχουμε αρκετές σχέσεις πριν καταλήξουμε με μία για να δοκιμαστούμε και να ελέγξουμε. Πρέπει.
Η δεύτερη μούντζα ήταν λεκτική και ήταν από τον μπαμπά.
Στο οικογενειακό τραπέζι σχολιάζουμε την σοβαρή σχέση του μικρού (ώρα όχι ηλικία) ξάδερφου αλλά στα δικά μου παράπονα για την σοβαρή μου σχέση υπάρχει το αποστομωτικό «Εσύ απαγορεύεται να έχεις σοβαρές σχέσεις». Στην πλάκα. Η πλάκα όμως έχει και την βάση της.

Θέλω αγκαλίτσες τον χειμώνα άβαφη με πιτζάμα κ μύτη τρεχούμενη και ένα αγόρι να με κοιτάει μες τον έρωτα επειδή είμαι σιχαμένη.
Αυτό. Δεν θέλω τίποτα άλλο.

Αναπτήρας. Το παιχνίδι που ξεκινάει με έναν αναπτήρα. Πρωτότυπο; «Ναι αμέ κάτσε να δεις». Αυτός που έχει τον αναπτήρα κάνει μια ερώτηση σε κάποιον από την παρέα στο αυτί και του δίνει τον αναπτήρα. Πχ «Ποιος από εδώ θα το έκανε σε τουαλέτα αεροπλάνου;» (Εδώ είναι και το σημείο που οι παίκτες χαίρονται).Αυτός που έχει τον αναπτήρα το δίνει σε αυτόν που θεωρεί ως απάντηση και του κάνει άλλη ερώτηση στο αυτί. Συνεχίζεται για λίγο και μετά λέγονται δυνατά οι ερωταπαντήσεις και πέφτει γέλιο. Ξανά μανά. Έτσι ένα τέτοιο βράδυ το παιχνίδι έφερε πολλές αποκαλύψεις. Όλες οι ερωτήσεις σεξουαλικού περιεχομένου. Νιώσαμε ατίθασες και νέες. Sex and the city φάση. Κάθε λίγο όμως οι δεσμευμένες λέγαμε «αχ» για τις υπόλοιπες σαν να τις λυπόμαστε. Και οι αδέσμευτες λέγανε «Α δεν θέλουμε δεσμεύσεις από τώρα»! Και οι δεσμευμένες με μια σιγουριά κολλητικής ίωσης λέγαμε με σαδιστικά χαμόγελα «Κάτσε Κατερίνα να ερωτευτείς και θα σου φέρνω χαρτομάντιλα κατοίκων». Πρωτότυπο; Μπα..
‘Όλοι κατα βάθος θέλουν σχέση και σιγουριά. Σύγχρονη γενιά; Ναι.
Ξέρουμε τι θέλουμε. Ο σύγχρονος κόσμος δεν απέρριψε τον πολυθεϊσμό;»
Χαστούκι 3. Πάντα μου άρεσε το cult. Game over. Δύσκολο να αποδεχτείς την πραγματική σου φύση.


Οnce you go black you never come back. Κλασσικό. Έτσι και οι σχέσεις.
Πέρασες τους 8 μήνες; Δεν παίζει η φάση να χωρίσεις. Είσαι αιχμάλωτος του ανθρώπου που όπως είπαμε σε βλέπει και δεν κοιτάει τις μύξες σου αλλά τα όμορφα εξωτικά καφέ σου μάτια. Έτσι και του πεις να χωρίσετε το ίδιο βράδυ θα αρχίσεις τα μηνύματα και τα κλάματα στα πατώματα. Θα υποφέρεις, τέρμα. Εκτός και αν είσαι όντως ατίθασο νιάτο και τελικά ποτέ δεν ήσουν μέρος της σχέσης.
Με μεγάλη ερωτική τσαχπινιά θα σουρθείς μέχρι το δωμάτιο του συγκατοίκου σου για να τον ξυπνήσεις με την τρομακτική αναπνοή που δεν σου βγαίνει από το κλάμα και αφού φας την τέταρτη μούντζα θα κοιμηθείς μαζί με το αρκουδάκι που σου χάρισε ο/η πρώην. « Δεν φεύγεις έτσι από κάτι αληθινό» (δες μπουζούκια- μεράκλωμα- Ελλάδα).


Αν είσαι καλά όμως στην σχέση σου δεν πρέπει καθόλου να τα σκέφτεσαι αυτά. Ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Και δεν συμφωνώ όταν τα χαλάνε «οριστικά» δύο άνθρωποι που οι φίλοι λένε «Πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι το τέλος και να μην ελπίζεις γιατί θα υποφέρεις». Η ελπίδα έστω και η μακροπρόθεσμη ότι κάποια μέρα ίσως και τα ξαναβρείτε(έστω και για ένα καλοκαίρι βρε αδελφέ) είναι καθησυχαστική.
Και μην ξεχνάτε. Και αυτοί που τελείωσαν την σχέση ελπίζουν. Ή έτσι θέλουμε να ελπίζουΜΕ.

Θυμάστε την ταινία του Disney « Η Παναγία των Παρισίων» που ένας γέρος φυλακισμένος μέσα από ατυχήματα δραπέτευε με την συγκεκριμένη ακολουθία δράσης ¨ «Ελεύθερος! Ελεύθερος! Άκυρο.»;

Αργά η γρήγορα σε σχέση θα βρεθείτε (μου αρέσει να τρομοκρατώ τους πολυγαμικούς). Είτε θέλετε να ζήσετε ελεύθερο πουλί είτε όχι. Κάθε άνθρωπος που δεν έχει μοναχικές τάσεις κάνει σχέσεις. Ακόμα και αυτοί με τις μοναχικές τάσεις αλλά τέλος πάντων.
5Cheers λοιπόν για εμάς που χαιρόμαστε τον έρωτα με την καθημερινότητα του και μια τελευταία μούντζα για όλους εμάς που ρωτάμε τι θα έπρεπε να θέλουμε στην ηλικία μας.

A little everyday story: Darts (Κοινώς Βελάκια)


It was excellent. It was more than she could ever hope for. Last time she couldn't find the fucking pillow, now someone had "locked" the fucking door of the bathroom. Nowadays u can't even take a shit without having to ask from someone like “Am I fucking allowed to fucking take a shit?". "Ok, but after you finish this article. We really need it in 5 minutes. Everybody can hold their shit for sometime!".
Well this time it was a real emergency. One of these times that you eat a cake and u say "God bless my grandma's hands" just to find out that God hasn't blessed her memory and her Alzheimer had an inner effect on the cake and you just need to take everything out of your ass." I need to go to the bathroom please, I really do. If I stay here I'll use the goddamn article to wipe my pancakes off my ass". "Ok go but be quick, we're not playing here, we work!" Well there, she couldn't say anything because some interesting marketing guy had placed darts across the toilet and she really had no idea who would play darts and actually try to aim at the centre when taking a shit. Only the effort to aim in the toilet would make them miss(she at least tried to do this half standing coz the office's restroom was mainly visited by guys and she never trusted their hygiene). So she didn't know anyone playing darts and even if she ever felt like it she wouldn't touch those darts. Obviously.
She did as quickly as she could. Those pancakes did the job. She hurried back in the office but the final suggestion for a closure was given by this beautiful girl and colleague. "I love her, I just wish she was a little bit less beautiful" .But then again she really loved beautiful people. It was an esoteric need to balance shit and beauty in her life. At least that was the day's call. Obviously.

Monday, October 12, 2009

Ένα περιστέρι δεν φέρνει την άνοιξη/Η ελπίδα μιας χίπισσας.


Σάββατο πρωί μετά από πολλές δουλειές κάθισα φορτωμένη με 2 σακούλες βιβλία σ’ένα παγκάκι υπό σκιάν. Τα βιβλία ήταν δώρα. Τα είχα πληρώσει πρώτη φορά με την κανονική κάρτα της Εθνικής Τράπεζας και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Για να βρεις ακέραια Εθνική στην Ακαδημίας χρειάζεσαι εκτός από παπούτσια που δεν σε έχουν κόψει, το ραβδί του Χάρι Πότερ. Και εγώ είχα τα πρώτα και όχι το δεύτερο. Προμηθεύσιμο μεν, αλλά δεν ζω στο Toy Story για να ελπίζω.
Κάθισα στο παγκάκι στην πλατεία ανάμεσα Πανεπιστημίου και Σταδίου απέναντι από τα Starbucks. Ήμουν ιδρωμένη, ζαλισμένη από τον ήλιο και πιασμένη παντού. Με το που κάθισα λοιπόν, ήρθε και βολεύτηκε σε απόσταση τεσσάρων εκατοστών από μένα ένα προβληματικό περιστέρι. Αμέσως ένιωσα χίπισσα. Ήταν η εξαθλιωτική μου κατάσταση συν ένα το περιστέρι. Πετυχημένη πρόσθεση στο μεσημεριανό μου status. Ήμουν σίγουρη ότι από την πρώτη στιγμή περνούσαν όλοι και κοιτούσαν εμένα και το περιστέρι λες και αυτή η οικειότητα ήταν ξεχωριστή. Μπορεί να μην ήταν η κουκουβάγια του Χάρι, όμως με προτίμησε ξεκάθαρα γιατί όχι μόνο κάθισε εκεί αλλά ξεπουπουλιαζόταν και τσίμπαγε τα φτερά του τρέμοντας, γυρίζοντας την ουρά του σε όποιον πέρναγε απ’όποια μεριά και αν ερχόταν ή έφευγε (ας είμαστε προσεκτικοί, κανείς δεν μπορεί να κρίνει αν ένας περαστικός έρχεται ή φεύγει). Από δίπλα μου όμως δεν το κουνούσε. Ξεφύλλιζα ένα pocket diary με αστείες συμπληρώσιμες ατάκες και του έριχνα παρατηρητικές ματιές στα πούπουλα και στο τρέμουλό του. Έτσι, αναρωτιόμουν αν έπρεπε να είμαι τόσο κοντά του γιατί τα πουλιά ,λένε, έχουν αρρώστιες. Σκέφτηκα από την νόσο των χοίρων μέχρι την νόσο του Πάρκινσον αλλά το πρώτο προκάλεσε το αντιδραστικό μου θάρρος ως συμπονετική κίνηση προς τα ζωντανά και το δεύτερο πέρασε ως φευγαλέα σκέψη καθώς μετά από λίγο το τρέμουλο σταμάτησε. Ανεξάρτητα από το τι έκανε το περιστέρι ωστόσο, εμένα με ένοιαζε που διάλεξε εμένα! Εμένα!!! Ένα περιστέρι! Ήταν σίγουρα ξεχωριστό περιστέρι –όχι γιατί διάλεξε εμένα(όχι μόνο δηλαδή) αλλά γιατί προτιμούσε το παγκάκι ενώ τα υπόλοιπα πέρναγαν δυό δυό από κάτω και φαινόντουσαν υπερβολικά κοινά μπροστά στην καημένη ξεπουπουλιασμένη και ταυτόχρονα ανώτερη υπαρξή του. Λες και είχαν και αυτά τις παροιμίες τους και όλα «Όσα δεν φτάνουμε όλα μας, τα φτάνει μόνο ένα» «Ένα πούπουλο την μέρα κάνει το τρέμουλο πέρα» κ.ο.κ. Λαϊκά περιστέρια λοιπόν. Και εκεί που ένιωθα χίπισσα και ότι είναι πράγματι φίλος μου αυτός ο πορτοκαλομάτης, ταυτόχρονα εκνευριζόμουν που ήθελα να του μιλήσω και τόσοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν. Ήμουν κάπως θυμωμένη που δεν είχαν ένα τακτ να μας αφήσουν στην συντροφικότητά μας, εμένα και τον Σάντσο Πάντσα μου. Δεν ήμουν απλά ένας Καρατζαφέρης και ένα περιστέρι. Επιλέξαμε ο ένας τον άλλον. Από την άλλη εμείς ήμασταν όπως και να έχει στην θέση που έπρεπε να get a room γιατί κανείς άλλος δεν θα καταλάβαινε αυτό το ιδιαίτερο τετ-α-τετ. Το θαύμαζαν όμως. Πρέπει να το θαύμαζαν όσοι το είδαν!- αν και αδιάφορα περνούσαν. Ήμουν ένα θαρραλέο κορίτσι που αψηφούσε τις αρρώστιες στην επιζήτηση επαφής με την άγρια φύση που κρύβει ένα περιστέρι. Ήμασταν όλα αυτά, όλα αυτά που έφτασαν στο απόγειό τους με αυτή την ματιά που μου έριξε εκείνο, ενώ εγώ συνέχιζα να ξεφυλλίζω το βιβλιαράκι. Ήταν αυτή η ματιά που συνοδεύεται από στραβολαίμιασμα αλλά είναι πιο έξυπνη απ’ό,τι φαίνεται. Το περιστέρι είχε ανθρώπινες προθέσεις!
Δυστυχώς όμως, όπως και σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις που έχουν γείωση μετά την απογείωση, το περιστέρι βιάστηκε να διαψεύσει αυτήν την εις βάθος επικοινωνία επιλέγοντας την εύκολη λύση! Βεεέβαια. Επιτέθηκε στην κίτρινη τσάντα μου που βρισκόταν ανάμεσά μας. Άρχισε να την τσιμπάει με πολύ θράσος. Το θράσος συνοδευόταν από αυτό το ύφος που πριν ολίγης ήθελα να περάσω για ευφυΐες. Τώρα ήταν προσβλητικό και βλαμμένο. Τράβηξα λίγο την τσάντα προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι όλοι κάνουν λάθη και ότι το περιστέρι θα καταλάβει ότι δεν είναι καλαμπόκι. Αλλά εκείνο έκανε ένα βήμα και την ξανατσίμπησε. Αυτή η αφύπνιση και αναστάτωση των εσωτερικών μου διεργασιών προκάλεσε μια μικρή τσαντίλα. «Με απογοήτευσες» σκεφτόμουν. Δεν περίμενα να έχω τόσο μεγάλες απαιτήσεις από ένα περιστέρι. Control freak σε όλα λοιπόν και στο περιστέρι! Δεν αφήνω τίποτα! Είμαι άρρωστη! Θέλω να τα ελέγχω όλα ακόμα και το πώς φαίνεται η τσάντα μου σε ένα περιστέρι που για μια στιγμή το έκανα και εκλεκτό της περιστεροφυλής …Μάλιστα. Εδώ είμαστε. Και εκεί που ήμασταν εκεί, περνάει ένας τύπος αμφιβόλου ποιού, τραβάει το περιστέρι από την ουρά (και ενώ εκείνο είχε σταματήσει να παρενοχλεί την τσάντα μου) και το κατεβάζει από το παγκάκι. Το πουλί μάλλον σάστισε αλλά το κάποτε ευφυές ύφος είχε όντως επιστρέψει σε ένα που δεν έδινε much data για τις δικές του εσωτερικές διεργασίες. Με σύγχυσε ο τύπος. Ντάξει, το περιστέρι ήταν απλά περιστέρι αλλά αυτός ήταν κάτι λιγότερο προσδιορίσιμο και περισσότερο ανεπιθύμητο από το ράμφος του Σάντσο.
Η αδερφή μου, μου έκανε αναπάντητη και ξεκίνησα για να την συναντήσω. Το πουλί ήταν ακόμα στο πεζοδρόμιο καμαρωτό και πορτοκαλομάτικο όπως πριν αλλά και το τελευταίο στοιχείο που του έδινε ένα plus στα μάτια μου, το παγκάκι, ήταν ψηλότερα και αυτό δεν πρόδιδε καμιά τέτοια διάθεση να ανοίξει τα φτερά του. Τέτοια παθητικότητα που με προβλημάτιζε. «Απλά ένα περιστέρι…απλά ένα περιστέρι..και εγώ μια wannabe Dr. Doolittle».
Και ενώ περπάταγα προς την Σταδίου έκανα την τελευταία ελπιδοφόρα σκέψη. Τι και αν όντως είχε ανθρώπινες προθέσεις; «Τι αν το εκλεκτό μου περιστέρι ήθελε να μου κλέψει το πορτοφόλι;!». Περηφάνια με γέμισε και το γεμάτο τρόλεϊ έγινε σχεδόν ανεκτό για την επιστροφή στο σπίτι.